Dat verzin je toch niet

Laten we het erop houden dat ik een eigenwijze betweter ben. Een goed uitgangspunt voor een beschouwing van een moderne eetgelegenheid. Want wat is het geval? Langs de A2 (een van de drukste plekken van ons land) op het traject tussen Maarssen en Utrecht, waar Rijkswaterstaat zo'n 30 jaar op gestudeerd had wat het beste zou zijn voor de doorstroming van het verkeer is een eetgelegenheid verrezen. En geen kleintje ook. Het is niet ver van de plek waar een tunnel klaar ligt, waar alleen nog een veiligheidssysteem aangebracht moet worden. Dat duurt nog even. Maar toegegeven, de doorstroming van de auto's gaat steeds beter. Zo ook naar de nieuwe plek bij de Wall waar in één gebouw maar liefst 10 eetgelegenheden zijn. Leuk bedacht zo'n eetboulevard, naast de meubelboulevards, de autoboulevards. Oh nee, Footspot heet het hier. Een eetplek. Alleen een puntje: voor 10 restaurants is slechts één parkeerterrein. En ik nou maar denken dat planologen altijd vooruit denken als ze aan de tekentafel staan. Ze beschikken over alle gegevens: aantal autobewegingen, voertuigen per km weg, bevolkingsstatistieken. Op het nabijgelegen vrachtwagenparkeerterrein zoeken bezoekers die al een aantal rondjes over het parkeerterrein gereden hebben naar creatieve oplossingen om de auto kwijt te kunnen. Na een paar maal rondgereden te hebben besluit ik de auto maar bij een bedrijf in de buurt neer te zetten. In de hoop dat er na de maaltijd geen geel briefje op de voorruit zit. Yes, gelukt. Ik denk dat ik de volgende keer toch maar kies voor een gezellig restaurantje in de binnenstad waar ik op de fiets naar toe kan. Wat ik me afvroeg. Zouden planologen wel kunnen rekenen? Ik denk aan de tafel van tien. Hoeveel tafels zouden er in de tien restaurants samen zijn? Hoeveel zitten er gemiddeld aan zo'n tafel? Hoeveel gaan er in een auto? Komen de meesten met een volle auto of zijn er veel stelletjes? En vooral: wanneer komen de meesten? Laat dat nou net op etenstijd zijn. Dat is nou jammer. En lastig voor de planologie. Misschien dat ik daarom zo'n Macdrive gevoel had voordat ik het restaurant binnenstapte. Een tip voor de toekomst: maak naast de Footspot ook een extra Carspot of een goede openbaarvervoerverbinding. Ik wacht dus nog even.

Kersverse kersen smaken het beste

Het is mooi als je in Nederland een beetje in het groen woont. Bossen, akkers, boomgaarden.... Een groene wereld om je heen is altijd aantrekkelijk. Voor ons in de regio Utrecht - Wijk bij Duurstede - Houten -Bunnik is dat in de kersentijd helemaal mooi. Een tochtje op de fiets in het Kromme Rijngebied biedt de gelegenheid om van kersenboomgaard naar kersenboomgaard te rijden. Eigenlijk hoef je niets mee te nemen voor onderweg, want het leuke met kersen is dat het eten en drinken tegelijk is. Ze zijn trouwens het lekkerste zo uit de boom. Heerlijk vers. Vol smaak. Duidelijk waar de uitdrukking kersvers vandaan komt. Voor de plukkers van de kersen is het trouwens hard werken want het ziet zwart van de kersen overal om je heen. Maar de spreeuwen liggen aardig op de loer. Constant. Vroeg op dus om de zwermen uit de boomgaard te houden. En pas als de spreeuwen slapen is het voor de mens ook tijd om de touwtjes los te laten. Op de steiger blijft de vogelverschrikking actief speuren of er toevallig niet stiekem een verdwaalde vogel omlaag fladdert tussen de bomen. De kersenteler staat op scherp, van zonsopkomst tot zonsondergang.

Kijk hier voor meer informatie over kersen of hier voor het kersenfestival

De langste dag ligt achter ons

Het is maar dat we het weten: de langste dag ligt achter ons. Gisteravond 19.16 stond de zon op z'n hoogste punt in het noorden. In Noord-Europa, waarvan een groot deel boven de poolcirkel ligt blijft het wekenlang 24 uur licht per dag. Wat een feest. Maar vanaf gisteren gaan we al weer langzaam aftellen. In het noorden hebben ze daar niet zo'n moeite mee het blijft nog wel een aantal weken lang licht, waarbij de zon niet ondergaat. Dezer dagen is het dan ook de tijd van de midzomernachtfeesten. In Denemarken, Zweden en Noorwegen worden ze uitgebreid gevierd. Zomerse sferen zonder duisternis. In een van de liedjes over dit verschijnsel bezingt de Zweedse zanger Mats Olin het heel treffend en noemt daarbij ook de geur van de kamperfoelie. Telkens als ik de geur van deze bloemen op zwoele zomeravonden ruik, komt dit lied weer in herinnering. "Jag tror på sommaren". Klik hier om het nummer te beluisteren. Ik blijf voorlopig ook maar nog even in de zomer geloven. Kijk hier voor midzomer in Noord-Europa.

Alles op een rij

In ons land is alles goed geregeld. Geen wonder ons hele land ligt nu eenmaal op de tekentafel. Wegen, wateren, bekabeling, fietssuggestiestroken, verkeersaanduidingen, prikkeldraadafrasteringen. Alles is onder controle. Voor alles is wel een plek, maar dan ook een juiste plek. Koeien achter het hek, ganzen in het water of in de graslanden, maar ook weer niet te veel. Het moet wel beheersbaar blijven. Anders wordt het chaos. Dat kan niet. En dus houden we alles binnen de perken. Netjes recht en overzichtelijk. We gaan zelfs zo ver dat in de natuur de wilde dieren onze regels overnemen. De eendenfamilie tussen Eemdijk en Staphorst houdt zich ook aan die regels. En zeker op Pinksterzondag. Nee, Nederland is een keurig land. Alles op een rij. En wijken we af van het rechte, dan geven we dat even aan op de weg.

Leeg asfalt, volle bermen

Vandaag een mooie wandeltocht gemaakt dwars door het groene hart van Nederland. Vanuit de lucht gezien is dat groen met daarin blauwe en zwarte strepen. Die blauwe zijn er al een tijdje, zo'n eeuw of 8, die zwarte zijn van later datum en worden steeds breder. Lopend tussen de weilanden en de Hollandse kade, die bedoeld is om overstromingen te voorkomen, merk je weinig van het weggennet. Vogels zingen er heftig op los, in het water is het druk met wassende watervogels. Allemaal waren ze bezig met het oppoetsen van het verenpak. Dat blijkt een hele klus. Wonderlijk hoe je met dat grauwe water toch nog schoon kan worden. Zo'n zwaan bijvoorbeeld. Wat is er nog witter? En toch wordt hij schoon zonder witmakers, kunstmatige bleekmiddelen, ozontoevoegers.

Het laatste stuk lopen we recht op de A2 af, de verbindingsweg tussen Amsterdam en Maastricht. Rijkswaterstaat heeft er meer dan 30 jaar studie op verricht en het toen aangedurfd de zaak te verbreden naar twee maal vijf banen asfalt. Vlak voor het einde van de wandeling nemen we even een kijkje: best rustig zeg en wat een mooie begroeiing. Nu nog een paar flinke bomenrijen links en rechts om deze weg in het landschap een beetje weg te werken. En liefst nog een flinke heg ook. En oh ja, ook een aarden wal om het geluid wat te temperen nu iedereen toch harder rijdt dan 100. Zou daar nog geld voor zijn?

Overzichtelijk: alles in één

Natuurlijk gaat elke vergelijking mank. Natuurlijk heeft elk land verschillen. Maar in Namsskogan in Noord-Noorwegen staat in het centrum een gebouw waar je je eerste levensbehoefte koopt, een kop koffie drinkt met bekenden, je post brengt, je medicijnen haalt, je bloemen en planten koopt, je pijnlijke schouder even laat controleren, je nieuwe paspoort ophaalt en een paar boeken omruilt en even wat tijdschriften inbladert. Wie wil kan er zonder moeite een dagdeel doorbrengen. Er heerst een gezellige drukte en een gemoedelijke sfeer. Het is net of alles hier relaxt gaat. Stress is ver te zoeken. Zonder facebook horen wat anderen beweegt. Mooi zo'n plek waar alles kan en alles in één is. Lekker zo kleinschalig en alles bij elkaar. Morgen maar even een paar biertjes halen en een goed boek. Die arts komt een andere keer wel.