Dat verzin je toch niet

Laten we het erop houden dat ik een eigenwijze betweter ben. Een goed uitgangspunt voor een beschouwing van een moderne eetgelegenheid. Want wat is het geval? Langs de A2 (een van de drukste plekken van ons land) op het traject tussen Maarssen en Utrecht, waar Rijkswaterstaat zo'n 30 jaar op gestudeerd had wat het beste zou zijn voor de doorstroming van het verkeer is een eetgelegenheid verrezen. En geen kleintje ook. Het is niet ver van de plek waar een tunnel klaar ligt, waar alleen nog een veiligheidssysteem aangebracht moet worden. Dat duurt nog even. Maar toegegeven, de doorstroming van de auto's gaat steeds beter. Zo ook naar de nieuwe plek bij de Wall waar in één gebouw maar liefst 10 eetgelegenheden zijn. Leuk bedacht zo'n eetboulevard, naast de meubelboulevards, de autoboulevards. Oh nee, Footspot heet het hier. Een eetplek. Alleen een puntje: voor 10 restaurants is slechts één parkeerterrein. En ik nou maar denken dat planologen altijd vooruit denken als ze aan de tekentafel staan. Ze beschikken over alle gegevens: aantal autobewegingen, voertuigen per km weg, bevolkingsstatistieken. Op het nabijgelegen vrachtwagenparkeerterrein zoeken bezoekers die al een aantal rondjes over het parkeerterrein gereden hebben naar creatieve oplossingen om de auto kwijt te kunnen. Na een paar maal rondgereden te hebben besluit ik de auto maar bij een bedrijf in de buurt neer te zetten. In de hoop dat er na de maaltijd geen geel briefje op de voorruit zit. Yes, gelukt. Ik denk dat ik de volgende keer toch maar kies voor een gezellig restaurantje in de binnenstad waar ik op de fiets naar toe kan. Wat ik me afvroeg. Zouden planologen wel kunnen rekenen? Ik denk aan de tafel van tien. Hoeveel tafels zouden er in de tien restaurants samen zijn? Hoeveel zitten er gemiddeld aan zo'n tafel? Hoeveel gaan er in een auto? Komen de meesten met een volle auto of zijn er veel stelletjes? En vooral: wanneer komen de meesten? Laat dat nou net op etenstijd zijn. Dat is nou jammer. En lastig voor de planologie. Misschien dat ik daarom zo'n Macdrive gevoel had voordat ik het restaurant binnenstapte. Een tip voor de toekomst: maak naast de Footspot ook een extra Carspot of een goede openbaarvervoerverbinding. Ik wacht dus nog even.

Kersverse kersen smaken het beste

Het is mooi als je in Nederland een beetje in het groen woont. Bossen, akkers, boomgaarden.... Een groene wereld om je heen is altijd aantrekkelijk. Voor ons in de regio Utrecht - Wijk bij Duurstede - Houten -Bunnik is dat in de kersentijd helemaal mooi. Een tochtje op de fiets in het Kromme Rijngebied biedt de gelegenheid om van kersenboomgaard naar kersenboomgaard te rijden. Eigenlijk hoef je niets mee te nemen voor onderweg, want het leuke met kersen is dat het eten en drinken tegelijk is. Ze zijn trouwens het lekkerste zo uit de boom. Heerlijk vers. Vol smaak. Duidelijk waar de uitdrukking kersvers vandaan komt. Voor de plukkers van de kersen is het trouwens hard werken want het ziet zwart van de kersen overal om je heen. Maar de spreeuwen liggen aardig op de loer. Constant. Vroeg op dus om de zwermen uit de boomgaard te houden. En pas als de spreeuwen slapen is het voor de mens ook tijd om de touwtjes los te laten. Op de steiger blijft de vogelverschrikking actief speuren of er toevallig niet stiekem een verdwaalde vogel omlaag fladdert tussen de bomen. De kersenteler staat op scherp, van zonsopkomst tot zonsondergang.

Kijk hier voor meer informatie over kersen of hier voor het kersenfestival

De langste dag ligt achter ons

Het is maar dat we het weten: de langste dag ligt achter ons. Gisteravond 19.16 stond de zon op z'n hoogste punt in het noorden. In Noord-Europa, waarvan een groot deel boven de poolcirkel ligt blijft het wekenlang 24 uur licht per dag. Wat een feest. Maar vanaf gisteren gaan we al weer langzaam aftellen. In het noorden hebben ze daar niet zo'n moeite mee het blijft nog wel een aantal weken lang licht, waarbij de zon niet ondergaat. Dezer dagen is het dan ook de tijd van de midzomernachtfeesten. In Denemarken, Zweden en Noorwegen worden ze uitgebreid gevierd. Zomerse sferen zonder duisternis. In een van de liedjes over dit verschijnsel bezingt de Zweedse zanger Mats Olin het heel treffend en noemt daarbij ook de geur van de kamperfoelie. Telkens als ik de geur van deze bloemen op zwoele zomeravonden ruik, komt dit lied weer in herinnering. "Jag tror på sommaren". Klik hier om het nummer te beluisteren. Ik blijf voorlopig ook maar nog even in de zomer geloven. Kijk hier voor midzomer in Noord-Europa.

Alles op een rij

In ons land is alles goed geregeld. Geen wonder ons hele land ligt nu eenmaal op de tekentafel. Wegen, wateren, bekabeling, fietssuggestiestroken, verkeersaanduidingen, prikkeldraadafrasteringen. Alles is onder controle. Voor alles is wel een plek, maar dan ook een juiste plek. Koeien achter het hek, ganzen in het water of in de graslanden, maar ook weer niet te veel. Het moet wel beheersbaar blijven. Anders wordt het chaos. Dat kan niet. En dus houden we alles binnen de perken. Netjes recht en overzichtelijk. We gaan zelfs zo ver dat in de natuur de wilde dieren onze regels overnemen. De eendenfamilie tussen Eemdijk en Staphorst houdt zich ook aan die regels. En zeker op Pinksterzondag. Nee, Nederland is een keurig land. Alles op een rij. En wijken we af van het rechte, dan geven we dat even aan op de weg.

Leeg asfalt, volle bermen

Vandaag een mooie wandeltocht gemaakt dwars door het groene hart van Nederland. Vanuit de lucht gezien is dat groen met daarin blauwe en zwarte strepen. Die blauwe zijn er al een tijdje, zo'n eeuw of 8, die zwarte zijn van later datum en worden steeds breder. Lopend tussen de weilanden en de Hollandse kade, die bedoeld is om overstromingen te voorkomen, merk je weinig van het weggennet. Vogels zingen er heftig op los, in het water is het druk met wassende watervogels. Allemaal waren ze bezig met het oppoetsen van het verenpak. Dat blijkt een hele klus. Wonderlijk hoe je met dat grauwe water toch nog schoon kan worden. Zo'n zwaan bijvoorbeeld. Wat is er nog witter? En toch wordt hij schoon zonder witmakers, kunstmatige bleekmiddelen, ozontoevoegers.

Het laatste stuk lopen we recht op de A2 af, de verbindingsweg tussen Amsterdam en Maastricht. Rijkswaterstaat heeft er meer dan 30 jaar studie op verricht en het toen aangedurfd de zaak te verbreden naar twee maal vijf banen asfalt. Vlak voor het einde van de wandeling nemen we even een kijkje: best rustig zeg en wat een mooie begroeiing. Nu nog een paar flinke bomenrijen links en rechts om deze weg in het landschap een beetje weg te werken. En liefst nog een flinke heg ook. En oh ja, ook een aarden wal om het geluid wat te temperen nu iedereen toch harder rijdt dan 100. Zou daar nog geld voor zijn?

Overzichtelijk: alles in één

Natuurlijk gaat elke vergelijking mank. Natuurlijk heeft elk land verschillen. Maar in Namsskogan in Noord-Noorwegen staat in het centrum een gebouw waar je je eerste levensbehoefte koopt, een kop koffie drinkt met bekenden, je post brengt, je medicijnen haalt, je bloemen en planten koopt, je pijnlijke schouder even laat controleren, je nieuwe paspoort ophaalt en een paar boeken omruilt en even wat tijdschriften inbladert. Wie wil kan er zonder moeite een dagdeel doorbrengen. Er heerst een gezellige drukte en een gemoedelijke sfeer. Het is net of alles hier relaxt gaat. Stress is ver te zoeken. Zonder facebook horen wat anderen beweegt. Mooi zo'n plek waar alles kan en alles in één is. Lekker zo kleinschalig en alles bij elkaar. Morgen maar even een paar biertjes halen en een goed boek. Die arts komt een andere keer wel.

Het zoemt en komt mijn lens in

Sta je net een foto te maken van een paar meeldraden in een bloem die over een paar maanden een braam moet zijn, of er komt ineens iets zoemend in je beeld. In plaats van een witte wereld met meeldraden en stampers ineens een bruine vlek in beeld. Het is toch niet te begrijpen hoe zo'n bruine Boeing 747 met zulke dunne vleugels veilig van bloem naar bloem komt. Zouden vliegtuigontwerpers dan misschien eens aan een ander concept moeten denken? Er zijn er al zoveel die in de geschiedenis van de luchtvaart zijn neergestort. Of het was een loszittende strip, of het was een hoogtemeter, of een niet tegen turbulentie bestand toestel met alleen een co-piloot die de knoppen niet goed bediende. Nee, vliegen met kunstmatige hulpmiddelen vraagt toch om een betere doordenking van de krachten van de natuur. De wet van de zwaartekracht en de grillen van het luchtruim vragen om een nog betere uitgedachte techniek van verplaatsing in de lucht. Mijn bij is inmiddels weggevlogen met poten vul stuifmeel. De braam kan ontwikkelen. Even wachten maar.

Onverwachts bezoek

Ik weet zeker dat ik hier wat eetbaars voor jullie zag

Dat onze tuin vogelvriendelijk was wist ik. We hebben de afgelopen jaren al heel wat vreemde vogels op bezoek gehad: merels, winterkoninkjes, goudhaantjes, eksters, vlaamse gaaien, bonte spechten, roodborsten, kramsvogels, staart-, pimpel- en koolmezen, boomkruipers, spreeuwen, mussen, tortel- en houtduiven en torenvalken. Vaak zijn het losse individuen die even aanwippen of boven het luchtruim zweven. Vanmiddag kwam een heel gezin op bezoek en met het nodige kabaal. Pa en ma koolmees namen hun kroost mee om te leren waar ze allemaal voedsel kunnen halen. Nu is in onze tuin veel te halen, dus dat treft. Zo komen de merels hier regelmatig onze aalbessen wegsnoepen voordat wij ze kunnen oogsten. Dat is nu eenmaal zo. In ons vogelparadijs komen wij op de tweede plaats. Misschien dat ze daarom zo graag komen.

Regen = brood op de plank

Regendruppels op ratelpopulier

Vandaag ben ik een aantal keren natgeregend op de fiets. Even wennen weer. Maar ach je wist ook dat het ging gebeuren en zelfs moest gebeuren. Je ziet het ook om je heen hoe de natuur, maar vooral ook de landbouwers zaten te wachten op deze dag. En inderdaad: je ziet het pas gemaaide mais groeien. Ja want zo is het wel: er gaat niets boven een flinke regenbui. Dat bereik je niet met je sproeiertje. Dus eigenlijk is het heel simpel: regen is hard nodig om alles te laten groeien: gras, granen, grove dennen noem maar op. Kortom zonder deze regen zou er voor de boeren ook niet te oogsten zijn en dus te verdienen zijn. En aangezien de graankorrel nog steeds niet uit de fabriek komt: mooi dat de regen dan voor brood op de plank zorgt voor de boer. Maar ook voor mij. Geen regen, geen brood, zo simpel is het. Laat het nog maar even regenen een paar keer dus. Liefst in de nacht, dat is wel zo handig.

Ik heb iets met berken

Ik heb iets met berken, maar anderen krijgen iets van berken. Mijn buurvrouw bijvoorbeeld. Jarenlang stond op de scheiding van onze tuinen een mooie berk. Een van de redenen zo ongeveer om dit huis te kopen. Een sierlijke, fragiele boom; het licht speelt een fraai spel tussen de takken. Vanuit de zit- en slaapkamer een prachtig uitzicht met steeds weer andere kleuren in de seizoenen. Onze buurvrouw bleek echter allergisch voor stof en pollen uit de boom. Aangezien hij op de grond van de buren stond moest er gekapt worden. Logisch. Dat was in een paar uurtjes gepiept door een deskundige boomverzorger. Eerst de zijtakken in de hoogte eraf en dan steeds meer omlaag. Ik voelde een grote leegte na de kap; een boomkruiper die bij ons te gast was ook. Maar ja het zijn de gevolgen van dicht op elkaar wonen. Inmiddels hebben we zelf een andere berk. Hij staat in een pot tegen mijn werkkamer, met zicht door het raam. We houden hem klein. Geen gedonder met buren. Dat is een boom niet waard. Nu slaat hij met zijn takken tegen het raam. Hij is nog meer aanwezig dan ooit. Ik heb iets met berken. Waarschijnlijk omdat ze zo licht zijn, zo beweeglijk, zo taai, maar vooral omdat ze een soort jeugdigheid uitstralen. Telkens weer als het licht er weer anders doorheen valt kan ik niet nalaten met de camera zijn (nee, ik denk haar) schoonheid vast te leggen. Ik kan het niet helpen.

De laatste tulp

Dit voorjaar is wel extreem snel gegaan. Na de vakantie in de sneeuw was het bij aankomst op Schiphol alsaf je een ander continent binnenstapte. Maar nee, gewoon Nederland, alleen dan ineens alles twee maanden vooruit geschoven. En zo viel je van de ene verbazing in de andere. Niet alleen in de natuur ging alles razendsnel, maar ook alles wat we kennen in gekweekte vorm. Zo had ik in de zijtuin nog geprobeerd alles een beetje af te remmen: schaduw, meer in de wind, laat geplant, noem maar op. Maar tegen dit groeigeweld was niets opgewassen. Het moest gewoon. De laatste tulpen staan nu in huis. Daar is het nog het koelst. In een onbewaakt ogenblik kwamen ook deze bloemen op een hoogtepunt. Waarschijnlijk wel de laatste tulp dit voorjaar.

Wie nog wat meer van tulpen wil zien: er is een leuk museum: De Zwarte tulp Meer over bloembollen lees je hier.

Vreemd natuurverschijnsel

Vanmiddag kleurde de lucht ineens van blauw naar wit en daarna grijs. Deze kleurverandering ging daarna gepaard met een lichte daling van de temperatuur. Vervolgens werd het blad van de bomen nat. De vloeistof die veel weg had van water was na korte tijd weer verdwenen. Mogelijk dat de bladeren de vloeistof opgenomen hebben. Een andere mogelijkheid is dat het weer verdampt is. Daarna kleurde de lucht weer gewoon blauw, zoals de laatste weken gebruikelijk is. Ik ben benieuwd of dit verschijnsel zich ooit weer zal herhalen. Het is nog steeds voorjaar; de zomer begint officieel 21 juni.

Zee geeft nauwelijks verkoeling

Zaterdag op het strand was het vooral druk - zoals altijd - op de plekken direct bij de strandopgangen dicht bij de parkeerplaatsen. De meesten gaan lekker lang uit op de stretcher of zo in het zand. Zelf gingen wij vanaf de parkeerplaats door de duinen richting Katwijk en na een paar km pas richting Wassenaarseslag terug. Het eerste stuk kom je dan weinig mensen tegen. Zo ongeveer meer meeuwen dan mensen. Daarna verhoogt het aantal mensen zich aanmerkelijk per vierkante m. Op het terras vloeide het bier flink; halve liters, emmertjes om rond te delen aan tafel. Het was niet aan te slepen. Waar normaal de wind van zee verkoeling geeft, was het nu andersom: de zee werd aardig opgewarmd. Zo tegen de avond was het nog 30 graden. Ik ben benieuwd wat het van de zomer wordt.

Alles in evenwicht

Prachtige zondag. De zon schijnt, maar het waait hard. In de buurt is het rust. Zijn ze allemaal op het strand of in Rome? Door de wind zie ik dat mijn bonsaiboompjes het moeilijk hebben. De wind in combinatie met de felle zon zorgt voor een sterke verdamping. Daar moet nodig wat aan gebeuren. Alles moet nu eenmaal in evenwicht zijn anders gaat het mis. Dus gaan we maar eens vrolijk snoeien, de aarde weer eens wat vernieuwen, voorzichtig een beetje bemesten en zorgen dat alles door en door nat is. Zalig om zo in alle rust met aarde en de natuur bezig te zijn. Af en toe verneem ik via een blik op de PC dat er veel mensen of kijken of zich ergeren aan wat zich in Rome afspeelt. Ik ga door met mijn planten. In een klein potje plant ik een net uit het zaad gekropen lijsterbes. Daarna snoei ik de 36 jaar oude kastanje. De blaadjes hangen er weer mooi strak bij. Want kan het leven toch simpel en mooi zijn.

Mooi verpakt, mooi gepakt

Sommige producenten weten hun product mooi aan de man te brengen. In dit geval gaat het om de vrouw. Een watertje voor de vrouw. Mooi verpakt, sierlijk vormgegeven. Het kan haast niet mooier. Zo'n watertje laat je toch niet staan. Maar wie wat beter kijkt en zijn (sorry, haar) aankoop vergelijkt met de verpakking ziet dat het vloeistofniveau een heel stuk lager zit dan op de verpakking. Even een foto-tje van maken. En even bellen met de winkel of het misschien om een exemplaar ging dat gebruikt is in de winkel (of teruggebracht door een andere klant). Dat bleek niet het geval. 'Komt u maar terug' zei de vriendelijke verkoopster. Maar laat het nu bij alle flesjes zo zijn. 'Dit moet wel' gaf de verkoopster aan:  'die flesjes zitten nooit helemaal vol.' Dat klopt inderdaad, maar wel zeer apart dat de fabrikant het vulniveau op de verpakking lekker hoog zet. Een mail naar de fabrikant leverde niets op. Ach waar kan een mens zich druk over maken. Klantenbedrog is toch van alle tijden en overal. Lekker fris zo'n watertje. Het houdt je hoofd koel; jammer dat hij nu al weer leeg is. Zou dit product ook in gezinsverpakking met een grotere fles bestaan?

Maar wacht even, de bodem van het flesje is nu al een stukje hoger geworden; je moet ergens je winst uit halen. En bovendien: hoe kun je nou een oceaan in een flesje krijgen?

http://www.zinodavidoff.com/fragrances/#/cool-water-woman/

Korte relatie

Iedere keer als ik bloemen zie waar het licht doorheen schijnt kan ik het niet nalaten dit vast te leggen. Licht zet me in beweging. Het raakt m; ik kan niet stil blijven zitten. Zo ook deze tulp. Ik weet nog steeds niet wat ik van tulpen moet vinden, maar toch hebben ze iets fascinerends. In een paar weken komen ze uit het niets. Normaal plant je ze in de herfst, maar deze had ik als bol in de schuur in de winter laten staan. Door alle winterse activiteiten was ik er in maart pas aan toe gekomen deze bollen tot leven te brengen door ze in een laagje water te zetten. Het voedsel zit toch in de bol. En ja hoor: het lukte: binnen enkele weken kwam uit een kale bol een stengel van 20 cm met daarop een bloem met een zeer aparte kleur. Toen in de avond de zon de tulp raakte, ontstond er iets tussen de tulp en mij. Dit soort relaties duurt niet langer dan een paar dagen, maar door het vast te leggen op de gevoelige plaat zal ik er nog langer van genieten.

Meer over bloembollen lees je hier.

Een paardenkracht, plezier voor velen

Terwijl de Nederlandse wegen met Pasen overvol waren, reden in de bossen rond de Veluwe diverse paardenwagens temidden van een verlaten natuur.  Tussen Stroe en Ter Schuur genoten diverse paardenliefhebbers van de verstilde omgeving van bossen, heidevelden en landerijen. Mooi als je met zo'n oorspronkelijk vervoermiddel en één paard met zoveel mensen plezier kunt hebben. Op diverse plaatsen zijn routes aangelegd in het bos voor deze vorm van vervoer. Wat zou het toch mooi zijn als we in ons land, waar het paard altijd een belangrijke functie gehad heeft, weer meer van dit soort paden door het hele land zouden hebben. Na de lange-afstand-wandelpaden ook een netwerk van paden voor paard-en-wagen. Mooie compensatie voor het groeiende asfalt...... Misschien ook nog een strook bomen en struiken er langs om de wind wat te breken en het geluid van het autogeraas wat te temperen. Als wandelaar maak ik er ook graag gebruik van. En wie weet nog wel vele anderen.....

De zomer van 2011 was tot mei 2011

Als je bedenkt hoe we het voorjaar in feite overgeslagen hebben, ben ik zeer benieuwd naar de zomer die eventueel nog komt. Overigens wel genieten met die blauwe luchten en die natuur, die je haast ziet ontwikkelen. De eerste kleine kersjes heb ik al gezien. Maar wat krijgen we hierna? Voor hetzelfde geld krijgen we na deze warme periode ineens een lange natte en koude periode. Want we denken wel alles in tabellen en grafieken te kunnen stoppen, maar het zou ook wel eens zo kunnen zijn dat er ineens een andere tijd aanbreekt. Zo is het niet ondenkbaar dat we na deze herfstige periode in een nieuwe ijstijd belanden. Het is tenslotte al weer een tijdje geleden dat we er een hadden. En ach waarom ook niet? Er was in opvolging van de ijstijden niet echt een wetmatigheid te ontdekken. Bovendien: wetmatigheid is ook maar een menselijke uitvinding om lekker alles in een hokje te stoppen.
Veel lukt om lekker in te delen en in een hokjec te stoppen. Lekker overzichtelijk en verklaarbaar. Maar eigenlijk weten we nog maar super weinig van het grote weersverloop door de tijd. Zeker als je het door de eeuwen heen bekijkt, combinerend met het spel der planeten. Dus wie weet staan we voor een wel iets andere periode dan we ooit gedacht hadden. Ik zorg in ieder geval dat mijn schaatsen weer scherp zijn in augustus. Trouwens met alle indoorijsbanen met zomerjs is dat sowieso al handig. Ik was al een keer gaan skiën in het hartje van de zomer. Die koelgeneratoren doen hun best wel. Dus wat maakt het uit: we zetten alles naar onze hand en we zien wel waar het op uitdraait.Geen vuiltje aan de lucht.