Oranjegevoel
Het is toch wel bijzonder dat een EK de Nederlanders dichter bij elkaar brengt. Buurten worden versierd, partytenten en grote schermen worden aangerukt om naar 'onze jongens' te kijken. Veel wordt van hen verwacht. Vooraf wordt al zoveel gepraat, geroepen, gesteld, dat als ik een van de 11 toch zou denken: kunnen we dat wel waarmaken. Waarschijnlijk ben ik daarom geen voetballer geworden. Zaterdagmiddag heerste er in onze straat een juichstemming. Er klonk al: "we are the champions:, voordat er ook maar een bal geraakt was. Je moet maar geloof hebben in de overwinning. En dan het gevecht; twee maal drie kwartier lang. En maar hopen en maar verwachten, vertrouwen. Nee die Denen waren niks waard. Het is hen zelfs duidelijk in de oren gefluisterd voor de wedstrijd. En ja dan zijn die Vikingen ineens oppermachtig. Dat was slikken. En behoorlijke dreun tegen het oranjegevoel. Zondag vielen zelfs de oranje bloemen al uit. Nee dat wordt nog wat de komende dagen. Voor wie het slecht aan kant: op een kleiner TV-scherm is het allemaal minder heftig.
