Het zoemt en komt mijn lens in

Sta je net een foto te maken van een paar meeldraden in een bloem die over een paar maanden een braam moet zijn, of er komt ineens iets zoemend in je beeld. In plaats van een witte wereld met meeldraden en stampers ineens een bruine vlek in beeld. Het is toch niet te begrijpen hoe zo'n bruine Boeing 747 met zulke dunne vleugels veilig van bloem naar bloem komt. Zouden vliegtuigontwerpers dan misschien eens aan een ander concept moeten denken? Er zijn er al zoveel die in de geschiedenis van de luchtvaart zijn neergestort. Of het was een loszittende strip, of het was een hoogtemeter, of een niet tegen turbulentie bestand toestel met alleen een co-piloot die de knoppen niet goed bediende. Nee, vliegen met kunstmatige hulpmiddelen vraagt toch om een betere doordenking van de krachten van de natuur. De wet van de zwaartekracht en de grillen van het luchtruim vragen om een nog betere uitgedachte techniek van verplaatsing in de lucht. Mijn bij is inmiddels weggevlogen met poten vul stuifmeel. De braam kan ontwikkelen. Even wachten maar.

Onverwachts bezoek

Ik weet zeker dat ik hier wat eetbaars voor jullie zag

Dat onze tuin vogelvriendelijk was wist ik. We hebben de afgelopen jaren al heel wat vreemde vogels op bezoek gehad: merels, winterkoninkjes, goudhaantjes, eksters, vlaamse gaaien, bonte spechten, roodborsten, kramsvogels, staart-, pimpel- en koolmezen, boomkruipers, spreeuwen, mussen, tortel- en houtduiven en torenvalken. Vaak zijn het losse individuen die even aanwippen of boven het luchtruim zweven. Vanmiddag kwam een heel gezin op bezoek en met het nodige kabaal. Pa en ma koolmees namen hun kroost mee om te leren waar ze allemaal voedsel kunnen halen. Nu is in onze tuin veel te halen, dus dat treft. Zo komen de merels hier regelmatig onze aalbessen wegsnoepen voordat wij ze kunnen oogsten. Dat is nu eenmaal zo. In ons vogelparadijs komen wij op de tweede plaats. Misschien dat ze daarom zo graag komen.

Regen = brood op de plank

Regendruppels op ratelpopulier

Vandaag ben ik een aantal keren natgeregend op de fiets. Even wennen weer. Maar ach je wist ook dat het ging gebeuren en zelfs moest gebeuren. Je ziet het ook om je heen hoe de natuur, maar vooral ook de landbouwers zaten te wachten op deze dag. En inderdaad: je ziet het pas gemaaide mais groeien. Ja want zo is het wel: er gaat niets boven een flinke regenbui. Dat bereik je niet met je sproeiertje. Dus eigenlijk is het heel simpel: regen is hard nodig om alles te laten groeien: gras, granen, grove dennen noem maar op. Kortom zonder deze regen zou er voor de boeren ook niet te oogsten zijn en dus te verdienen zijn. En aangezien de graankorrel nog steeds niet uit de fabriek komt: mooi dat de regen dan voor brood op de plank zorgt voor de boer. Maar ook voor mij. Geen regen, geen brood, zo simpel is het. Laat het nog maar even regenen een paar keer dus. Liefst in de nacht, dat is wel zo handig.

Ik heb iets met berken

Ik heb iets met berken, maar anderen krijgen iets van berken. Mijn buurvrouw bijvoorbeeld. Jarenlang stond op de scheiding van onze tuinen een mooie berk. Een van de redenen zo ongeveer om dit huis te kopen. Een sierlijke, fragiele boom; het licht speelt een fraai spel tussen de takken. Vanuit de zit- en slaapkamer een prachtig uitzicht met steeds weer andere kleuren in de seizoenen. Onze buurvrouw bleek echter allergisch voor stof en pollen uit de boom. Aangezien hij op de grond van de buren stond moest er gekapt worden. Logisch. Dat was in een paar uurtjes gepiept door een deskundige boomverzorger. Eerst de zijtakken in de hoogte eraf en dan steeds meer omlaag. Ik voelde een grote leegte na de kap; een boomkruiper die bij ons te gast was ook. Maar ja het zijn de gevolgen van dicht op elkaar wonen. Inmiddels hebben we zelf een andere berk. Hij staat in een pot tegen mijn werkkamer, met zicht door het raam. We houden hem klein. Geen gedonder met buren. Dat is een boom niet waard. Nu slaat hij met zijn takken tegen het raam. Hij is nog meer aanwezig dan ooit. Ik heb iets met berken. Waarschijnlijk omdat ze zo licht zijn, zo beweeglijk, zo taai, maar vooral omdat ze een soort jeugdigheid uitstralen. Telkens weer als het licht er weer anders doorheen valt kan ik niet nalaten met de camera zijn (nee, ik denk haar) schoonheid vast te leggen. Ik kan het niet helpen.

De laatste tulp

Dit voorjaar is wel extreem snel gegaan. Na de vakantie in de sneeuw was het bij aankomst op Schiphol alsaf je een ander continent binnenstapte. Maar nee, gewoon Nederland, alleen dan ineens alles twee maanden vooruit geschoven. En zo viel je van de ene verbazing in de andere. Niet alleen in de natuur ging alles razendsnel, maar ook alles wat we kennen in gekweekte vorm. Zo had ik in de zijtuin nog geprobeerd alles een beetje af te remmen: schaduw, meer in de wind, laat geplant, noem maar op. Maar tegen dit groeigeweld was niets opgewassen. Het moest gewoon. De laatste tulpen staan nu in huis. Daar is het nog het koelst. In een onbewaakt ogenblik kwamen ook deze bloemen op een hoogtepunt. Waarschijnlijk wel de laatste tulp dit voorjaar.

Wie nog wat meer van tulpen wil zien: er is een leuk museum: De Zwarte tulp Meer over bloembollen lees je hier.

Vreemd natuurverschijnsel

Vanmiddag kleurde de lucht ineens van blauw naar wit en daarna grijs. Deze kleurverandering ging daarna gepaard met een lichte daling van de temperatuur. Vervolgens werd het blad van de bomen nat. De vloeistof die veel weg had van water was na korte tijd weer verdwenen. Mogelijk dat de bladeren de vloeistof opgenomen hebben. Een andere mogelijkheid is dat het weer verdampt is. Daarna kleurde de lucht weer gewoon blauw, zoals de laatste weken gebruikelijk is. Ik ben benieuwd of dit verschijnsel zich ooit weer zal herhalen. Het is nog steeds voorjaar; de zomer begint officieel 21 juni.

Zee geeft nauwelijks verkoeling

Zaterdag op het strand was het vooral druk - zoals altijd - op de plekken direct bij de strandopgangen dicht bij de parkeerplaatsen. De meesten gaan lekker lang uit op de stretcher of zo in het zand. Zelf gingen wij vanaf de parkeerplaats door de duinen richting Katwijk en na een paar km pas richting Wassenaarseslag terug. Het eerste stuk kom je dan weinig mensen tegen. Zo ongeveer meer meeuwen dan mensen. Daarna verhoogt het aantal mensen zich aanmerkelijk per vierkante m. Op het terras vloeide het bier flink; halve liters, emmertjes om rond te delen aan tafel. Het was niet aan te slepen. Waar normaal de wind van zee verkoeling geeft, was het nu andersom: de zee werd aardig opgewarmd. Zo tegen de avond was het nog 30 graden. Ik ben benieuwd wat het van de zomer wordt.

Alles in evenwicht

Prachtige zondag. De zon schijnt, maar het waait hard. In de buurt is het rust. Zijn ze allemaal op het strand of in Rome? Door de wind zie ik dat mijn bonsaiboompjes het moeilijk hebben. De wind in combinatie met de felle zon zorgt voor een sterke verdamping. Daar moet nodig wat aan gebeuren. Alles moet nu eenmaal in evenwicht zijn anders gaat het mis. Dus gaan we maar eens vrolijk snoeien, de aarde weer eens wat vernieuwen, voorzichtig een beetje bemesten en zorgen dat alles door en door nat is. Zalig om zo in alle rust met aarde en de natuur bezig te zijn. Af en toe verneem ik via een blik op de PC dat er veel mensen of kijken of zich ergeren aan wat zich in Rome afspeelt. Ik ga door met mijn planten. In een klein potje plant ik een net uit het zaad gekropen lijsterbes. Daarna snoei ik de 36 jaar oude kastanje. De blaadjes hangen er weer mooi strak bij. Want kan het leven toch simpel en mooi zijn.